De hoofdstad van Angola, Luanda, is een bijzonder dure stad. Zowel voor Angolezen als voor buitenlanders. Als je er bent, dan merk je het snel genoeg. De prijzen van basisproducten en -diensten, zoals voedsel, onderwijs en huisvesting staan op gelijke hoogte met een aantal Europese landen. Het belangrijkste verschil is dat de salarissen in Angola ronduit lachwekkend zijn in vergelijking met hun Europese evenknieën, en dat leidt dagelijks tot een strijd om te kunnen voorzien in de basisbehoeften.
Die strijd wordt vanzelfsprekend niet gevoerd door de mensen met geld die, om al dan niet obscure redenen, worden beschermd door bankrekeningen waar gewone stervelingen jaloers op zouden worden. Volgens een onderzoek dat in februari is uitgevoerd door een Engels bedrijf, ECA International, staat Luanda op de eerste plaats van duurste landen ter wereld [en].
In zijn blog Mundo da Verdade [pt] schrijft Miguel Caxias:
“Só para terem uma ideia, o custo por noite no hotel em que estou é de 170 USD (quarto individual, com casa de banho e pequeno-almoço mesmo muito sofrível). Estamos a falar de um hotel que deve ter se tanto, duas estrelas. Para um europeu, não só por costumes alimentícios mas também por costumes de segurança, não se arrisca a comer em qualquer botequim de esquina, obviamente. No restaurante onde temos feito as nossas refeições, o custo médio de uma dose é de 30USD (junte-se a isso bebida, sobremesa, entradas e o preço salta logo para 40/45 USD de despesa individual).
Luanda está numa fase de construção massiva. Junto à Marginal existem apartamentos a 1 milhão de USD. Estão todos vendidos!!!”
De hoge kosten van het levensonderhoud zijn paradoxaal, omdat het niet overeenkomt met een hoge kwaliteit van leven, in ieder geval niet voor de mensen die het economisch niet goed hebben. Angola heeft hoge ontwikkelingsindicatoren die helaas niet terug te zien zijn in de financiën van het overgrote deel van de Angolese burgers. Veel vraag gekoppeld aan schaars aanbod maakt de zaken nogal moeilijk.
De Braziliaanse auteur van het blog Diário de África [pt] geeft een snelle analyse van wat er in Angola gebeurt.
“Não são apenas os alugueres (habitação) que custam caro. Tudo é caríssimo. Um quilo de tomate pode sair por 20 USD. Uma bandeja de uvas pode custar 30 USD o quilo. Um bife com batatas fritas pode custar facilmente, 50 dólares. Um cano furado pode sair por 1000.000 USD. Tapar um pequeno furo na tubulação do ar-condicionado do carro e colocar o gás para enfrentarmos o calor luandense custa 200 USD.
Precisa de electricista? Ele não vai sair da sua casa sem ter tirado pelo menos 100 USD de você. Mesmo que só tenha trocado uma lâmpada. Porque é tudo tão caro?”
Volgens deze blogger is het antwoord simpel en is het, eens te meer, terug te voeren op de oorlog die het land beroofde van meer dan dertig jaar ontwikkeling.
“O atabalhoado processo de independência e a guerra acabaram com tudo. Primeiro, a independência. Em 1975, pelo menos 300 mil portugueses abandonaram Angola. Médicos, dentistas, advogados, empresários, encanadores, mecânicos, burocratas, professores. Em questão de meses, Angola ficou sem quadros. Não havia quem soubesse gerenciar as finanças do país. Depois a guerra. O esforço de guerra sugou o dinheiro que deveria ser investido na saúde, na educação, nas infra-estruturas do país. Agora multiplique essa situação por 30 anos. O resultado chama-se Luanda.
Com a alta no preço do petróleo nos últimos anos, os fretes subiram e por tabela, o de todos os produtos. Chegou-se a uma situação tal que mesmo os itens produzidos em Angola podem custar mais que os importados. Porquê? Os economistas que me corrijam, mas parece ter algo a ver com a tal lei da oferta e da procura. Quem quer agora, tem de pagar mais.”
O país não tem indústrias. Tudo é importado. Vem de navio. No porto, não há espaço. Os navios ficam dois, três meses atracados em alto-mar, aguardando autorização para descarregar. Só agora é que a agricultura começa a dar os primeiros passos. Mas só nas áreas em que não há minas terrestres. O último número que ouvi era de que mais da metade das terras cultiváveis do país estava cheia de minas. Enquanto o terreno não estiver limpo, nada feito. Portanto, até a comida precisar ser importada.
Het land heeft geen industrieën. Alles wordt geïmporteerd. Het komt per schip en er is geen ruimte in de haven. De schepen gaan in zee voor anker en wachten op toestemming om hun goederen te lossen. De landbouw begint nu net van de grond te komen, maar alleen in gebieden waar geen landmijnen zijn. Volgens de meest recente statistieken ligt de helft van de landbouwgrond in Angola vol met mijnen. Zo lang de grond niet is schoongemaakt, wordt er niets mee gedaan. En daarom moet zelfs voedsel geïmporteerd worden.