Boukary Konaté [fr], 31, geeft Engelse en Franse les op een middelbare school in Bamako, de hoofdstad van Mali.

Het lot en hard werken brachten hem van het platteland van Mali naar Bamako. Daar ontdekte hij het Wereld Wijde Web en hij raakte er meteen aan verknocht.

Hij sloot zich aan bij het team vertalers van Global Voices in het Frans [fr] en sloeg een nieuwe weg in. Nu is hij betrokken bij een groot aantal projecten om het gebruik van zijn moedertaal, het Bambara, op het web te bevorderen, en om de toegang tot het internet op het platteland van Mali te verbeteren.

Als je in de digitale tweedeling de kant kiest van iPhone en ‘informatielawine’, zul je het nuchtere, inspirerende en zelfs magische verhaal dat Boukary in dit interview vertelt zeker waarderen.

Vraag: Hoe heb je Global Voices in het Frans ontdekt en waarom besloot je om je als vertaler bij hen aan te sluiten?

Dat was in december 2008.

Op een dag zat ik rond 8 uur alleen in mijn kamer in Bamako toen ik ineens een enorme behoefte voelde om meer te leren. Ik dacht: “Ik wil.” Voor mij zijn dat krachtige woorden.

Ik stond op, ging naar het internetcafé, en tikte op Google “Ik wil” in. Ik bladerde door de zoekresultaten en vond Global Voices in het Frans [fr].

De volgende dag heb ik me aangemeld als vrijwillig vertaler.

Vraag: In het dorp waar je bent geboren, Sanogola-Bamoussobougou, is geen elektriciteit, laat staan een internetverbinding. Wil je ons eens iets over je leven vertellen?

Ik ben de zoon van Négué, die boer is, en Djènèba Kané, die voor het huishouden zorgt. Ik ben dus op een boerderij opgegroeid, waar ik mijn ouders hielp. Op een avond hield ik met een paar kinderen de koeien in de gaten, toen we op de weg een sergeant ontmoetten, die motorpech had met zijn Suzuki. Hij heette Lassinè Traoré.

Terwijl wij hem hielpen, vroeg hij of we naar school gingen. Ik zei “Nee”. Hij zocht mijn vader op en raadde hem aan me naar school te sturen. Hij kwam wekenlang steeds weer terug, totdat mijn vader toestemming gaf. Sergeant Traoré zei tegen me, “Ik ga weer weg. Het is nu jouw plicht om goed je best te doen op school. Dat doe je voor mij én om later voor jezelf en je ouders te kunnen zorgen.”

Jarenlang liep ik elke dag zes kilometer naar de dichtstbijzijnde school, totdat ik naar Bamako verhuisde, omdat ik naar de middelbare school ging. Om de eindjes aan elkaar te knopen heb ik, als aanvulling op mijn studiebeurs, als metselaar gewerkt en in de weekeinden allerlei klusjes gedaan. Mijn moeder deed wat ze kon om te zorgen dat ik zou slagen.

Ik ging later door naar de lerarenopleiding. Ik had graag naar de universiteit gegaan, maar daarvoor ontbraken de financiële middelen. Daarom leerde ik mezelf om met de computer om te gaan en op het internet te surfen in het internetcafé in Bamako. Het web stilt de honger naar kennis.

Boukary (links) en zijn vader met een foto van hem in jagersuitrusting. Foto: Toujours Pas Sages, op Flickr

Vraag: Hoe is de verbinding met het internet tegenwoordig in Mali?

Er is in Mali veel gedaan om het gebruik van nieuwe technologieën door de overheid te bevorderen, maar er moet nog veel gebeuren om de bevolking met elkaar in contact te brengen, zeker in afgelegen gebieden.

Er is enorm veel interesse in nieuwe technologieën, maar men kan er geen gebruik van maken. Computers, cursussen en internetverbindingen zijn te duur. Een nieuwe laptop kost net zoveel als zes maanden salaris van een leraar.

In Bamako kost een uur in een internetcafë ongeveer 500 CFA-frank ($1) en in kleinere plaatsen soms zelfs 1000 CFA-frank. Als je dat vergelijkt met de prijs van een zak rijst van 50 kg, die 17.500 CFA-frank kost (ongeveer $38), dan begrijp je dat dit voor de meeste mensen niet is weggelegd.

Vraag: Je bent niet alleen een blog begonnen sinds je je hebt aangesloten bij Global Voices, maar je schrijft zelfs in het Bambara!

Het toeval wilde dat Maneno.org [en], een Afrikaans bloggersplatform dat mede opgericht is door schrijver en vertaler van Global Voices Elia Varela Serra [en], op zoek was naar Afrikaanse vertalers. Ik spreek en schrijf in het Bambara, een belangrijke taal in Mali.

Het Bambara bestaat uit speciale letters [zie dit artikel [bm]] en er bestaat geen toetsenbord voor. Dit probleem hebben we opgelost door een virtueel toetsenbord [en] te gebruiken. Ik beperkte me op het platform tot het Bambara [bm] en begon mijn blog, Fasokan [bm]. Hierop schrijf ik in het Bambara en in het Frans over Mali, over de problemen die de boeren daar ondervinden, en over mijn ideeën.

Mijn grootste wens is om het gebruik van Afrikaanse talen op het web te bevorderen, zodat Afrikanen met elkaar in contact kunnen komen en hun verhalen kunnen delen. Op het platteland van Mali spreken veel mensen alleen Bambara en op de basisschool wordt hen alleen geleerd in het Bambara te  schrijven. Ik wil dat ze ook in het Bambara toegang hebben tot het web.

Boukary leert dorpelingen in Mali om het internet te gebruiken. Foto: Toujours Pas Sages op Flickr

Vraag: Is die droom van de zomer uitgekomen?

Het was mijn droom om het internet naar mijn dorp te brengen, en om mijn familie en de boeren kennis te laten maken met het web. Door Global Voices in het Frans heb ik Albertine Meunier ontmoet, die internet workshops geeft aan ouderen in Frankrijk [fr]. We lanceerden het project Toujours Pas Sages [fr] (Nog steeds niet wijs) op Maneno [en], in het Frans en in het Bambara. Dankzij Fondation Orange Mali [fr], hebben we de beschikking over een mobiele internetverbinding voor afgelegen gebieden.

Met gekregen laptops en telefoons met ingebouwde camera hebben Albertine, haar vriendin Caroline en ik kinderen en volwassenen in Ségou en in mijn dorp twee weken lang geleerd om informatie op te zoeken via Google. We hebben hen ook geleerd hoe ze het web kunnen gebruiken om digitale foto's en video's te uploaden. De dorpelingen waren erg verrast dat ze op het web in het Bambara konden lezen en schrijven! Het was een enorm succes.

Mijn vader is jager en was heel benieuwd naar jagers in Amerika en naar de manier waarop zij jagen. Op Google ontdekte hij eindelijk hoe zij eruit zien. Verder leerden we ook hoe we een mobiele telefoon kunnen opladen met een dynamo die aan een fiets bevestigd is.

Nu gaan we proberen mijn leerlingen in Bamako wegwijs te maken op het web.