Jordanië: De droomtrein die er nooit kwam
Geschreven doorAmira Al Hussaini
Vertaald doorPercy Balemans
Het dagelijkse woon-werkverkeer is zwaar voor werknemers, vooral in landen zonder ‘fatsoenlijk’ openbaar vervoer. Osama Al Romoh [ar] uit Jordanië schrijft over de droomtrein die nieuw leven was ingeblazen, maar er uiteindelijk toch niet kwam.
Een van de oorspronkelijke treinstations voor de Hidjaz-spoorlijn in Damascus, Syrië
De blogger beschrijft de situatie als volgt:
أين القطار؟ نريد قطاراً.. نريد أن نواكب التطوّر كما دول العالم.. في مصر مترو أنفاق منذ عشرات السنين، ونحن لدينا سكّة حديد تُستعمل كَمَكب للنفايات، المواصلات صعبة جدا، ولا نستطيع أن نصل إلى أعمالنا في الوقت المناسب.. نريد قطاراً.. نريد قطاراً.
هذا ما واظب الشعب الكريم على تكراره وطلبه وكأنّهم ينتظرون القطار بفارغ الصبر لكي “يتشعبطوا” عليه لعدم وجود مقاعد شاغرة..
Waar is de trein? We willen gelijke tred blijven houden met de rest van de wereld. In Egypte hebben ze al tientallen jaren een ondergrondse spoorlijn en wij hebben alleen een spoorlijn die als vuilstort wordt gebruikt. Transport is echt een probleem en we kunnen niet op tijd op ons werk komen. We willen een trein .. we willen een trein…
..Mensen roepen dit al jaren alsof ze op deze trein wachten om zich eraan vast te klampen, want de trein is overvol en er zijn geen zitplaatsen.
..Mensen roepen dit al jaren alsof ze op deze trein wachten om zich eraan vast te klampen, want de trein is overvol en er zijn geen zitplaatsen.
En nu hun droom is uitgekomen:
أمّا الآن..
جاء القطار الحجازي الذي يربط مدينة الزرقاء بعمّان، وتم الإعلان عنه، وقام “الشوفير” بتشغيله، و “شَمَّر الكنترولية” عن أكمام قمصانهم استعداداً للعمل، وانطلق القطار بـ 6 ركاب فقط شامل الصحافية من جريدة الرأي ووالدتها، أي أنّ العدد الفِعلي للزبائن الذين دفعوا “ربع دينار” أجرة القطار هم فقط 4 أشخاص، بالرغم من أنه يتسع لـ 300 راكب.
Maar nu de Hidjaz-spoorlijn weer is geopend, is er een trein die de stad Zarqa'a verbindt met Amman. Het project was aangekondigd. De machinist startte de motor en de conducteurs stroopten hun mouwen op om hun werk te doen. De trein verliet het station met slechts zes passagiers, waaronder een journaliste van de krant Al Rai en haar moeder. Dit betekent dat in werkelijkheid slechts vier passagiers een kwart dinar [25 eurocent] hebben betaald voor de reis, ondanks dat de trein plaats biedt aan 300 passagiers.
Al Romoh vraagt zich af waarom niet meer mensen met deze trein reisden:
قد يكون سبب عزوف الناس عن ركوب القطار هو أن سِكّتَه لا توحي بالأمان أبداً، لذا أقترح وضع لافتة على بابه مكتوب عليها “لا تنسَ أن تتشهَّدَ قبل الركوب”، وأقترح أن يتم تزويد السائق بمايكروفون يصل صوته لجميع الركاب مُردّداً “إنّا لله وإنّا إليه راجعون”.. تحسباً لأي مُصيبة.
De reden waarom mensen de trein meden, is misschien omdat de rails er niet veilig uitzien. Ik stel voor dat er een bord bij de deuren wordt geplaatst waarop de passagiers wordt gevraagd hun testament op te maken voordat ze in de trein stappen. De conducteur moet ook een microfoon krijgen die op alle wagons is aangesloten, zodat hij in geval van een ramp kan zingen dat we allemaal terugkeren naar Allah.
أقترح أيضاً أن يتم تزويد كل مقعد بمجلة صغيرة فيها نصائح للسلامة والأمان وتعليمات للتصرف حين حدوث كارثة لا سمح الله.
Ik stel verder voor om in het opbergvak van elke stoel een boekje met instructies te stoppen over hoe men moet reageren in geval van nood.
Al Romoh gaat verder:
قد يكون سبب عزوف الناس عن ركوبه أيضاً هو أن عمر القطار 95 عاماً تقريباً، ومن المؤكّد أن كفالته انتهت عام 1915.
من المحتمل أيضاً أن الناس اعتقدوا أن القطار سيكون شبيهاً بقطار ماجليف الياباني أو أقل قليلاً، ولكنّ منظَرَه خَيَّبَ آمالهم.
Misschien mijden mensen de trein ook omdat het treinstel zo'n 95 jaar oud is. Het is duidelijk dat de garantie in 1915 is verlopen. Het is ook mogelijk dat mensen dachten dat de trein net zo modern zou zijn als Japanse treinen, of misschien iets minder, en dat ze verbijsterd waren toen ze zagen hoe de trein eruit zag.
De blogger beschrijft vervolgens de verbazing over de weinige reacties op een dienst waar veel vraag naar leek te zijn:
ما كَتبتُه في السطور السابقة من أسباب واقتراحات كان نتيجة صعقة أصابتني من خبر الـ 6 ركّاب، فكيف نطلب الخبز ونركض ركض الوحوش لأجله ثم عندما نجده نرميه؟
لا أستطيع أن أتفهم سبب حبنا للشكوى حتى وإن لم تكن لدينا مشاكل، فالكثيرون يشكون فقط لأجل الشكوى، وإن لم تكن لديهم مشاكل، يقومون باختراعها، وإن لم يستطيعوا لها اختراعاً، فهم يتخيلونها ويعيشونها وثم يبدأون “الشكونة”.. أردتم تشغيل القطار وتم تشغيله، أيُعقل أن يركبه في أول يوم 6 أشخاص فقط؟
إن أجرة القطار الحجازي تبلغ ربع دينار فقط، أتساءل إن كان ركوب القطار مجاني، فكم قطاراً سيلزم لسدّ حاجة آلاف الركّاب الذين يبحثون عن “المجاني”؟
Wat ik hiervoor heb geschreven, komt voort uit mijn verbijstering dat slechts zes passagiers meereisden met de eerste rit. Hoe komt het dat we om brood vragen en er als beesten op afrennen om het te pakken te krijgen, en het vervolgens weggooien als we het in handen hebben? Ik snap niet waarom we zo graag klagen, zelfs als er geen problemen zijn, en dan maken we ze zelf. En als we geen problemen kunnen verzinnen, dan verbeelden we ze ons en leven we onder druk van deze denkbeeldige problemen. Mensen wilden een trein die reed, en nu rijdt er een trein. Hoe kan het dan dat op de eerste dag slechts zes mensen in die trein zaten? Een treinkaartje kost maar een kwart dinar. Als de trein gratis zou zijn, hoeveel treinen zouden er dan nodig zijn om de duizenden passagiers te vervoeren die alles voor niks willen?
Foto: Flickr user Alazaat
Geschreven doorAmira Al Hussaini
Vertaald doorPercy Balemans
