Bahrein, Oman: Het leven van gastarbeiders

Gastarbeiders, waarvan een meerderheid uit Zuid-Azië, vormen een groot deel van de bevolking [en] in de Golfstaten. In dit artikel horen we de ervaringen van twee mensen die naar de Golf zijn gekomen om te werken.

Mohammad Iqbal is een Indonesiër die in Bahrein woont. Hij vertelt ons het verhaal van een arbeider die hij heeft ontmoet [en]:

Kort geleden heb ik een Bengalees ontmoet die bij de huishoudelijke dienst van een hotel werkt. Hij werkt in de algemene ruimtes, wat betekent dat hij de zorg heeft over alle openbare ruimtes in een hotel, dat hij de ramen lapt of de vloer van de lobby dweilt. Hij is niet verantwoordelijk voor de gastenkamers. Hij ruimt geen kamers op. Wat is er niet eerlijk? Hij heeft 1.500 Bahreinse dinar (BD) (EUR 3.080) betaald voor een werkvisum in Bahrein. Hij heeft recht op een vergunning van twee jaar. Hij krijgt BD 10 (EUR 20) per dag betaald en dat betekent dat hij BD 240 (EUR 492) per maand verdient. Dat is wel een goed loon? Wacht..! Hij moet zijn flat, water, elektriciteit, eten betalen en natuurlijk moet hij geld naar huis sturen.

Laten we het eens uitrekenen. Aan huisvesting besteedt hij voor een gezamenlijke flat pakweg BD 50 ((EUR 102) per maand. Water en elektriciteit voor BD 10 (EUR 20) en eten voor BD 40 (EUR 82) per maand. Vergeet niet dat hij bemiddelingskosten moet betalen van minstens BD 25 (EUR 51), omdat hij een huisbaas of agent heeft die zijn werk heeft geregeld, met arbeidsplaatsen op verschillende plekken. Dus wat hij in totaal mee naar huis neemt is maar BD 115 (EUR 236) per maand. Per jaar (12 maanden) kan hij BD 1.380 (EUR 2.836) sparen. Dit bedrag is nog niet genoeg om het “visum” of de “toegangsvergunning” van BD 1.500 (EUR 3.084) terug te betalen. Ik heb geen idee of dit bedrag legaal is of niet, maar wat ik echt niet begrijp is dat hij in twee jaar maar BD 1.260 (EUR 2.588) netto kan sparen. Conclusie: hij geeft BD 1.500 (EUR 3.080) uit en offert twee jaar op om keihard te werken voor maar BD 1.260 (EUR 2.588). Om zijn “werkvisum” met twee jaar te verlengen moet hij nog eens BD 1.000 (EUR 2055) investeren. Dit betekent dat hij, in twee jaar, maar BD 260 (EUR 534) netto kan sparen en ik heb nog geen flauw idee hoe hij zijn vliegticket betaalt. Ik begrijp het echt niet, want het is gewoon niet eerlijk!

Francine Burlett, een Franse schrijfster die in Bahrein woont, had in mei tijdens een vlucht van Muscat naar Bahrein een gesprek met een Indiase vrouw die Yasmina heet. Dit is het verhaal [fr] van Yasmina:

“Pas facile, la vie à Chennai (Inde), chez moi, tu sais. J'ai deux filles au Collège. Un jour, elles seront docteur. Mais d'abord il faut payer, payer et payer encore. […] Tu sais, je viens de vivre presque 2 mois à Salalah, à Oman. J'ai laissé mon travail là-bas hier. J'étais dans une famille Omanaise. Madame avait 10 enfants – 8 filles et 2 garçons- et fin mai elle va accoucher du 11e bébé. Tu te rends compte? 11 enfants… C'est beau ça. Mais je ne serai pas là pour voir si c'est un garçon ou une fille. Je dois partir. C'est dur de la laisser seule, sans aide, si prêt de son accouchement mais je ne peux pas rester.

Het is niet gemakkelijk, mijn leven in Chennai (India). Ik heb twee dochters die studeren. Op een dag zullen ze arts zijn. Maar eerst moet ik betalen, betalen en nog meer betalen.[…] Weet je, ik heb net bijna twee maanden in Salalah, in Oman, doorgebracht. Ik was daar gisteren voor het laatst op mijn werk. Ik verbleef bij een Omaans gezin. Mevrouw had tien kinderen – acht meisjes en twee jongens – en eind mei gaat ze bevallen van een elfde kind. Hoor je dat? Elf kinderen… Dat is fantastisch. Maar ik ben er dan niet om te zien of het een jongetje of een meisje is. Ik moet weg. Het is moeilijk haar alleen te laten, zonder hulp, zo vlak voor haar bevalling, maar ik kan niet blijven.

Tous les soirs, son mari venait dans ma chambre. Tous les soirs, je lui disais: “Je suis ton employée, pas ton épouse. Retourne chez toi, ta femme a besoin de toi. Retourne dans ton lit. Tu n'as pas le droit de me faire ça. Laisse-moi me reposer, je suis fatiguée…”. Tu imagines? Dix enfants, le ménage, la cuisine, la lessive avec chaque jour des tonnes de dishdashas et de abbayas à repasser, les draps, les couches en tissus, les serviettes… Mais moi, ça m'est égal de travailler. Je ne sais pas faire autre chose. Je suis courageuse. Je n'ai pas peur des lourdes tâches. Mais la nuit, il n'avait pas le droit de me faire ça. Me toucher, m'ennuyer. Je n'ai pas réussi à l'arrêter. Pas assez forte… J'ai du me me décider à faire quelque chose. Vite.

Iedere avond kwam haar echtgenoot naar mijn slaapkamer. Iedere avond zei ik tegen hem, “Ik ben jouw werknemer, niet jouw vrouw. Ga terug, je vrouw heeft je nodig. Ga terug naar je bed. Je hebt het recht niet om dit met me te doen. Laat me met rust, ik ben moe…” Kun je het je voorstellen? Tien kinderen, het huishouden, koken, de was met iedere dag kilo's dishdashas [en] en abaya's [en] die gestreken moesten worden, de lakens, katoenen luiers, handdoeken… Maar je moet weten dat ik het niet erg vind om te werken. Ik zou niet weten wat ik anders moet doen. Ik ben toegewijd. Ik ben niet bang voor moeilijk werk. Maar hij had het recht niet om me dat iedere avond aan te doen. Me aanraken, me lastigvallen. Het lukte me niet om hem tegen te houden. Niet sterk genoeg… Ik moest iets doen. Snel.

Tu vois, les employés de maison comme moi qui viennent d'Inde, du Sri-Lanka, de Somalie ou des Philippines, ils ont deux mois d'essai et après, ils ne peuvent plus annuler leur contrat, revenir en arrière. Nos passeports sont entre les mains de nos employeurs et s'ils ne veulent pas nous laisser partir, on ne peut rien faire. Tu dois honorer ton contrat de 2 ans avant de pouvoir retourner chez toi. C'est la loi. Moi, je leur ai dit que je voulais partir avant la fin de la période d'essai, que c'était mon droit. Malgré cela, monsieur ne voulait pas.

Kijk, de huishoudelijke hulpen zoals ik, uit India, Sri Lanka, Somalië of de Filippijnen, hebben twee maanden proeftijd en daarna kunnen ze hun contract niet opzeggen en teruggaan. Onze paspoorten zijn in handen van onze werkgevers en als zij niet willen dat we vertrekken kunnen we niets doen. Je moet je houden aan het contract van twee jaar voordat je naar huis kunt. Dat is de wet. Ik had tegen hem gezegd dat ik weg wilde voordat mijn proeftijd erop zat, dat was mijn recht. Maar de echtgenoot wilde niet dat ik ging.

Alors, j'ai attaqué une grève de la faim. Pendant 5 jours, je ne suis pas sortie de ma chambre, je n'ai pas mangé, pas bu, je ne me suis pas lavée. Ils ont appelé le médecin. Et c'est lui qui a appelé la Police. Voilà. Ils m'ont accompagné jusqu'à l'aéroport. Monsieur a dû payer mon billet d'avion jusqu'à chez moi, me rendre mon passeport. C'est la loi. Mais Monsieur a été méchant jusqu'au bout, tu sais. Moi, je ne sais pas lire. Sur mon billet d'avion, je ne pouvais pas savoir ce qu'il y avait marqué. C'est ici, à l'embarquement, que l'hôtesse de Gulfair m'a dit que je partais pour Ramanathapuram, et non pas Chennai, ma ville. Tu peux le croire, ça? J'ai refusé d'embarquer. Pour aller où? Dans une ville que je ne connais pas, sans argent, sans personne, à 600km de chez moi?… Heureusement, la Police a payé le billet de Ramanathapuram à Chennai. Monsieur devra leur rembourser. Ils ont été corrects, ces policiers, tu sais. C'était quand même 60 Rials (120€) de supplément… un mois de mon salaire!

Dus ging ik in hongerstaking. Vijf dagen lang kwam ik mijn kamer niet uit, ik at en dronk niets en waste me niet. Ze belden de dokter en hij was degene die de politie belde.  Geregeld! Ze begeleidden me naar het vliegveld. De echtgenoot moest mijn vliegticket naar huis betalen en me mijn paspoort teruggeven. Het is de wet. Maar hij was tot op het eind een rotzak. Ik kan niet lezen. Ik begreep niet wat er op mijn ticket stond geschreven. Toen ik het vliegtuig in ging vertelde de stewardess van Gulf Air me dat ik naar Ramanathapuram [en] ging en niet naar Chennai, mijn stad. Dat is toch niet te geloven? Ik weigerde het vliegtuig in te gaan. Om waar naartoe te gaan? Naar een stad die ik niet kende, zonder geld, helemaal alleen, 600 km van huis? Gelukkig betaalde de politie het ticket van Ramanathapuram naar Chennai. De echtgenoot zal het hun moeten terugbetalen. Ze hebben het goede gedaan, hoor, die politiemannen. Het was 60 Rial (EUR 120) extra… een maandsalaris voor mij!

Je suis déjà restée 5 ans à Dubaï où j'ai fait un “jump” (Faire un “Jumping”: partir de chez son employeur, en lui laissant le passeport, pour accepter une place plus lucrative ailleurs mais en tant qu'illégal). J'ai travaillé 2 ans en Arabie Saudite, 2 ans à Oman dans le passé. Je parle arabe couramment. Si tu as besoin de quelqu'un, n'hésite pas à m'appeler à Chennai. Je viendrai. Je t'aime bien. Mais pas tout de suite. Je veux d'abord voir mes filles et un peu me reposer… ”

Ik was al vijf jaar in Dubai geweest waar ik een “jump” had gedaan (een jump doen: bij je werkgever weggaan met achterlating van je paspoort om elders, illegaal, een lucratievere baan aan te nemen). In het verleden heb ik twee jaar in Saudi-Arabië gewerkt, twee jaar in Oman. Ik spreek vloeiend Arabisch. Als je iemand nodig hebt, aarzel dan niet om me te bellen in Chennai. Ik kom. Ik vind je echt aardig. Maar niet meteen. Eerst wil ik mijn dochters zien en een beetje uitrusten…”

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.